Ljóskan var tilbúin með tilliti til þess að tæla þroskaðan föður sinn, svo að hann myndi troða henni almennilega, og dillinn, sem hún hristist þar með, kom sér vel fyrir þetta. Almennt er ljóst að allt er úthugsað í smáatriðum, og þetta er mikill plús, faðir hennar ríða henni mjög fast eftir svona brellur, ekki hátíðlega, tekur ekki eftir því einu sinni að þetta er dóttir hans.
Loðna kisan dreifir fótunum á ljósku alveg ein. Því hún hugsar með enninu. Og þegar hún tók píkuna hans í munninn, gleymdi hún öllu um hógværð. Hver sem er í hans stöðu hefði fokið skvísuna.